Գայլն ու կռունկը

ԳԱՅԼՆ ՈՒ ԿՌՈՒՆԿԸ

Վոր գայլն ե ագահ—
Եդ մասին խոսք կա՞.

Գայլն ուտելիս
Վոսկորն ել ե կուլ տալիս:
Վայն յեկավ գայլի մեկին,
Վոսկորը կանգնեց բկին.
Քիչ եր մնում նա խեղդվեր,
Ես աշխարհից միշտ գաղթվել:

Բայց բախտից մի կռունկ կը՜ռ...
Դեպի ծառը յեկավ թը՜ռ...
Նշաններով գայլը նրան
Խնդրեց, վոր գա փրկի իրան:

Կռունկն յեկավ: Քթիցը վիզ
Սուր կտուցը մի քանի թիզ.
Գայլի բկով վոր ներս խոթեց,
Վոսկորն հանեց, դեն շպրտեց.
Հետո խնդրեց աշխատավարձ:

—Սա կատակ չի, ես ի՞նչ հարց,—
Նենգ գազանն ե մռնչում,
—Ա՛յ, ապերախտ կույր թռչուն,
Հիմա՛ր, անքիտ,

Են հերիք չի՞, վոր քիթ ու ճիտ
Հիմար գլխով տեղովն ամբողջ,
Վողջ և առողջ
Կոկորդիցս դուրս քաշեցիր,
Վերջն ել, մի տես, ինչ հիշեցիր:
Չքվի... ել ինձ չհանդիպես...
Թե չե սևից սև կկապես: