«Նեղն ընկնելիս ոտն ենք պաչում,
Լենն ելնելիս՝ հիմար կանչում»:
Մշակի հետ ծեր գյուղացին
Իրիկնադեմ մութ անտառով
Հունձ անելուց տուն գնացին:
Մին էլ մի արջ մռմռալով
Դեմից կտրեց նրանց ճամփեն,
Վախից ֆռռաց ծերի թափեն,
Դեռ վա՛յ չարած նա մի բերան
Արջը տակովն արավ նրան:
Տրորելով և գցելով ոտուձեռից,
Ազատվել էր ուզում բեռից,
Պատրաստվում էր տեղ փորելու
Ծերուկ որսին մեջն հորելու:
Խեղճ ծերուկը արջի տակին՝
Ձայն է տալիս իր բատրակին.
— Տղա, Փիլոս, հասի՜ր, կացի՜ն,
էս գարշելի արարածին...
Քաջ Փիլոսը, նոր Հերկուլես,
Զեռքի կացնով զարկելուն պես
Արջի գլխին, չոր գանգն արավ
Մեջտեղից կես: Եղանով էլ աղիք-մաղիք
Գետին թափեց: Մաղիկ-մաղիկ
Մռնչալեն սատկեց արջը:
Խոսքի կարճը.
Մեծ փորձանքն անցավ,
Ծերը վեր կացավ,
Բերանը բացեց, աչքերը խփեց,
Բատրակի գլխին ինչ ասես թափեց:
Շշմեց Փիլոն, ասավ, — Մուխսի՜,
Է՞դ ինչի...
— Չո՜ռ քո պնչին,
Փո՜ւչ կենդանի,
Գրողը տանի՜...
Ա՛յ ինչ ասեմ քո յոթ պորտին,
Փչացրիր արջի մորթին,—
Ասավ Մուխսին
Արջից փրկող
Էն Փիլոսին:
