Ախ, դեռ հպարտ էիր դու,
Չէ՛իր դեռ թեք,-
Եվ տալիս էր խնդում
Քեզ— արևը շեկ։ —
Քեզ ո՞վ — խոնավ շրթերով —
Մաշեց այնքան,-
Որ թեզվեցիր դու անզոր
Եվ ընկար- անկամ․․․
Էլ ո՛չ մի շոգ չշիջեց
Տեգըդ, որ բարձրանա։-
Միայն մշուշն հիշեց
Քո բարձր ու անահ-
Ոսկե հասակը կանգուն՝
Գգված հովերից,
Երբ՝ ծարավով անգոհ՝
Դու խինդ էիր վերին։-
Ախ, եթե քեզ գգվեր
Մի շող արևող-
Եվ քո հասակը ձգվեր՝
Կրկին արևոտ․․․
Բայց․․․ մշուշն է միայն
Քեզ արդ համբուրում․․․
Միայն նա՛ է, միայն նա՛
Քեզ ոլորում որերում․․․