Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
Դու լալիս էիր…
Դու լալիս էիր և արտասունքից
Մեղմ սքողվում էր կապույտն աչերիդ,
Կարծես այն ցողն էր իջնում երկնքից
Եվ ծածկում երկիր, որպես մարգարիտ։
Դու ժպտում էիր,—ցոլքը գոհարի
Հայացքիդ առաջ թվում էր խավար…
Կենդանի հուրը քո վառ աչերի
Հաղթում էր այդ ցոլքն—անզոր էր գոհար։
Որպես արևն է երկնքի վերա
Մեղմ շողեր սփռում, ամպեր թափանցում.
Եվ կամա՜ց-կամա՜ց մութը գիշերվա
Մարող բարձունքից քըշում, հալածում,
Օ՜, այդպես և՛ դու պայծառ ժպտալով
Բուռն հրճվանք ես հեգ սրտին բերում,
Եվ հուր-աչերիդ բերկրալից փայլով
Վշտի խավարը միշտ լուսավորում։
|
|
