Դու — հողմային մշուշ ու մահ,
Դու — կրակի դուստր բարի, —
Քե՛զ է կանչում սիրտս հիմա,
Քեզ է կանչում սիրտս` արի՛:
Հասել է փառքդ արդեն վառ
Մինչև Հաբաշ ու Հնդուչին.
Քե՛զ եմ նետում եղբայրաբար
Իմ արյունի ճիչը վերջին:
Բո՜րբ աչքերիդ նայվածքը թող
Արյունոտե սիրտս հիմա —
Եվ թո՜ղ տեսնի սիրտս վառվող
Մահվան մեջ — սեր, սիրո մեջ — մահ...
1919 — 1920
