Թե որ ցանկանա Վարդան Հակոբյան, Երկեր, հատոր Ա (Եվ աղջիկը)

Վարդան Հակոբյան

Կրակի լեզվով
***

Եվ աղջիկը դաշտերի մեջ
                հալվում, հալվում՝
Մայիս տեսած ձյունի նման,
Ու պահվում է
Ծաղկունքի մեջ,
Ասում.
- Գնա արեւը բեր:
Նժույգ չունեմ ասպետական
Եվ, իհարկե, ես ասպետ չեմ:
Բայց գնում եմ,
                վերադառնում՝
Արեգակը իմ սիրո մեջ:
Դառնում եմ, բայց ինչ եմ տեսնում.
Աղջիկն արդեն առու դառել,
Ինչ-որ բանի մասին անվերջ
                կարկաչում է:
Պսակվում եմ առվակի հետ...

Բայց չեմ սիրում հեքիաթները՝
Նրա համար,
                 Որ... հեքիաթ են: