Երբ որ ես պըզտիկ էի...

Նահապետ Քուչակ

* * *

Երբ որ ես պըզտիկ էի,

կանչէին ինձ ոսկի տըղայ․

Մեծցա, սիրու տէր եղայ,

երեսիս գոյնըն կու գընայ․

― Մանկտի՛ք, ձեր արևն ասեմ,

որ սիրուն՝ քարըն չի դիմնայ․

Սիրուն՝ քար ւ'երկաթ պիտի,

պողպատէ դըռնակն ի վերայ։

---