Աստվա՛ծ, քիզիմէն շատ եմ գոհունակ,
Վօր տուն ինծ հասար ամէն Ժամանակ,
Հացըս անպակաս, կօրծըս աչողակ,
Ծօցըս, սընտուկըս տալմա իլինք ստակ։
Շատերուն պէսնակ պակսորթներ չունիմ,
Չունիմ քապիկ պարտք, մեծ քռէտիթ ունիմ.
Պազար վօր կելլիմ՝ տուռ ու տիրացին
Տիմացըս խոնարհ գըտակ կըհանին։
Ծեռքըս տաք ճուրէ պաղ ճուր խօթած չիմ,
Ասպէս պահթավոր կեանք կանցնում, կապրիմ,
Մեծ իւմետով իմ, եփ մեռնիմ մէկ օր,
Հայրական ծօցըտ պիտ գամ փառաւոր։
Զէրէ կնացիլ իմ ժամ ամէն տօնի,
Այեամիշ արած չիմ ստակ կերոնի,
Խունկէն ալ քեզի մէկ օր զըրկած չիմ,
Ինչո՞վ քու դրախտիտ արժանի մարթ չի՛մ։
Ամպերու մէչէն պատասխան
«Վօրթեա՛կ, թէ քեզի շատերն նըմանին,
Շուտ իզը մնալու չէ Հայաստանին»։
