«Հարևա՛ն ջան, հոգիդ սիրես
Մի քիչ ել կեր, մի՛ ափսոսի8»:
«Հարևան ջան, շատ կուշտ եմ յես»:—
«Մի ափսե ել. դու ինձ լսիր:
Շատ համեղ ե քալաճոշը, ինձ հավատա»:
«Յերեք ափսե կերա արդեն»:
— «Ինչ խո՛սք ե դա,
Թե ցանկություն ունես դու,
Անուշ արա, վերջացրո՛ւ:
Ինչ ել լավն ե քալաճոշը, բա յերեսին
Տես սաթի պես յուղը դեղին...
Դե, սիրելիս, դու իմ խոսքը՝ մի կոտրիր,
Յուղոտ տեղից դու ընտրիր—
Կե՛ր մի քիչ ել: Դե՛, ա՜յ կնիկ, պատվիր հյուրին»:
Եսպես պատվում եր Թաթուլն Ոհանին,
Վոչ հանգիստ տալիս, վոչ ել ժամանակ
Իր հարևանին,
Իսկ նա քրտինք եր թափում շարունակ:
Ճարը կտրած մի ափսե ել վերցրեց նա,
Ուժը լարեց անխնա,
Մաքրազարդեց: —«Այ դու կեցցե՛ս, դրացիս»:
Թաթուլն ասաց. «Յես չեմ սիրում գոռոզ մարդկանց:
Դե կեր, խնդրեմ, մի ափսե ել, սիրելիս»:
Խեղճ Օհանը ահաբեկված,
