Թամար
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
Թամար
Դարյալի խորունկ, միգապատ կիրճում,
Ուր Թերեք գետն է հուզվում, մըռնչում,
Կանգնած մի մըռայլ դըդյակ հընօրյա,
Սևին էր տալիս՝ սև ժայռի վերա։
Դըդյակն այն դատարկ. բարձրաշեն ու նեղ, —
Թամար թագուհին ապրում էր այնտեղ,
Գեղեցի՜կ, որպես հրեշտակ երկնային,
Նենգամիտ ու չա՜ր, որպես չար ոգին։
Եվ կես գիշերվա մըշուշի միջից
Ոսկեշող լույս էր ցոլում դըղյակից.
Անցորդի ուշքն էր նա հըրապուրում,
Ե՞վ նինջ, և՛ հանգիստ նորան խոստանում։
Եվ մեղմ լըսվում էր մի ձայն տենչալի,
Ախտահույզ ձայնը չըքնաղ Թամարի.
Եվ կա՛ր այդ ձայնում մի թովչանք քընքուշ.
Կար և անմեկին, հաղթական մի ուժ։
Անտես փերիի ձայնից հըմայված՝
Հովիվ, սովդաքար, մարտիկ զինազգյաց
Դիմում էր դըդյակ— և ժանտ ներքինին
Բացում էր դըռներն եկող հյուրերին։
Փետրալից մահճում, թաղված մետաքսում,
Այնտեղ Թամարն էր հյուրին սպասում,
Վերան ակ, գոհար- և գինով լըցրած
Երկու հատ գավաթ առջևը դըրված։
Եվ փարում էին ձեռքեր ջերմագին,
Հըպվում վառվռուն շըրթունք շըրթունքին.
Եվ ախտաբորբոք, վայրախինդ ձայներ
Դադա՜ր չունեին այնտեղ ողջ գիշեր։
Ասես, դըղյակում այն լուռ, ամայի
Հարյուրով վառսիրտ աղջիկ, պատանի
Եկած լինեին հարսանյաց հանդես,
Կամ հարուստ թաղման կատարում մի ծես։
Բայց հենց որ լույսը վաղ առավոտյան
Սփռում էր շողեր լեռների վերան,
Մութն ու լըռություն պատում էր կըրկին
Մի ակնթարթում մըռայլ դըղյակին։
Միայն Թերեքն էր Դարյալի խորքում
Անդորրությունը խըռովում, աղմըկում,
Ալիքի ետքից ալիքն էր վազում,
Ալիքն ալիքի հասնել էր ուզում։
Եվ տանում էին իրանց հետ արագ
Նոքա ողբալով անմռունչ դիակ.
Եվ մեկն այդ ժամին սպիտակին տալով՝
Կանչում էր հեռվից. «Ա՜խ, մընա՜ս բարով»։
Եվ ժամն անջատման ա՜յնքան էր քընքուշ,
Եվ ձայնն էր հընչում ա՜յնքան մեղմ, անուշ,
Որ կարծես կըրկի՛ն խոստանում լիներ
Նո՛ր տեսակցության հիացմո՜ւնք ու սե՜ր…