Ադամամութին Վարդան Հակոբյան, Երկեր, հատոր Ա (Ժպիտ)

Վարդան Հակոբյան

Գիշերվա մութ
ԺՊԻՏ


Կապույտ երկնքից
Կախվեց արեւի ղողանջը դեղին
Եվ ազդարարեց ողջ աշխարհով մեկ
Գալուստը գարնան...

Իսկ ես, որ կանգնել փոքրիկ բլուրին
Ու նայում էի ծիծաղող հեռուն,
Իմ ամբողջ ձայնով կանչեցի հպարտ.
- Գարուն է գալիս...
Եվ փոքրիկ ժայռը, որ ինձ պես վաղուց
                Նետել էր արդեն
Ձմռան վերարկուն,
Իր արձագանքով խոսքս հաստատեց.
- Գարուն է գալիս...
                Արեւից պոկված
Կարմիր մի ժպիտ թավալվեց կանաչ
Խոտերի վրա
Եվ անցավ բացվող ծաղկանց շուրթերով...