Հրանտին
Իմ պարզությունը զամբիկի նման
Մաքուր էր մնում լեռներում մեր վես,
Բայց մի օր, ավաղ, բռնեցին նրան,
Վրան կապ դրին ու տարան կրկես։
Անվերջ քրքիջներ, ծափեր անհամար,
Ձիուկիս վարդը մաշել եք արդեն...
Իմ ականջներում լալիս է հիմա
Դեղին զամբիկի խրխինջն արծաթե։
