Խաչունց աղբյուրը

         Հայրս ասաց` Խաչունց աղբյո՜ւր, չէ՜, Խաչունց... ջրափո՜ս գրիր, տղա՜ս... 
 

                  ...Քանզի մոլուցքը անձնական շահի

                  Բերում է իր հետ բիրտ ժամանակներ, 

                  Եվ ավերակված երազ-աշխարհիս

                  Խաչունց աղբյուրից ոչինչ չի պահել... 

Անտառի եզրին մի աղբյուր կար ջինջ,
Որ խոխոջում էր անվերջ, ամեն օր,
Անցնող-դարձողին համբույր էր տալիս
Իր եդեմական, քնքուշ շուրթերով:

Եվ կարկաչում էր նա գիշեր ու զօր,
Ձայնում էր ծանոթ-անծանոթներին,
Նրա կարկաչին մանկուց եմ ծանոթ,
Մանկուց է տիրել նա իմ սիրտ-հևքին:

Դրա համար էլ որքան հեռացել,
Այնքան ավելի սիրել եմ նրան,
Ու իմ հոգու մեջ միշտ վառ եմ պահե
լ Խաչունց աղբյուրի անունը պայծառ...

1977, Դիլիջան