Հիշողության մեղեդի Խաչունց աղբյուրը

Արիս Արսենի

Նորից այցի կգնամ
         Հայրս ասաց` Խաչունց աղբյո՜ւր, չէ՜, Խաչունց... ջրափո՜ս գրիր, տղա՜ս... 

...Քանզի մոլուցքը անձնական շահի
Բերում է իր հետ բիրտ ժամանակներ,
Եվ ավերակված երազ-աշխարհիս
Խաչունց աղբյուրից ոչինչ չի պահել...

Անտառի եզրին մի աղբյուր կար ջինջ,
Որ խոխոջում էր անվերջ, ամեն օր,
Անցնող-դարձողին համբույր էր տալիս
Իր եդեմական, քնքուշ շուրթերով:

Եվ կարկաչում էր նա գիշեր ու զօր,
Ձայնում էր ծանոթ-անծանոթներին,
Նրա կարկաչին մանկուց եմ ծանոթ,
Մանկուց է տիրել նա իմ սիրտ-հևքին:

Դրա համար էլ որքան հեռացել,
Այնքան ավելի սիրել եմ նրան,
Ու իմ հոգու մեջ միշտ վառ եմ պահե
լ Խաչունց աղբյուրի անունը պայծառ...

1977, Դիլիջան