Մութն իմ մենության գաղտնագիրն էր մեկնում,
երբ նկատեցի, թե ինչպես են աստղերը մեկ-մեկ գետի մեջ մտնում
ու դառնում խոսող ձկներ։
Իսկ այն, ինչ ուզում էի լսել,
դեռ ոչ-ոք, ավաղ, չի ասել։
Անծանոթ ու նոր ճանապարհներին
իմ մեջ մոմ չմնաց, որ
չվառվի։
Մի սիրի՛ր ինձ, որ աչքս չփակեմ,
մի սիրի՛ր ինձ, որ սերս չմեռնի,
մի սիրի՛ր ինձ, որ քեզ սիրեմ։
Իսկ երկնինքը անսահմանի ոլորտներից
շարունակում է ընթացքավորել
մայրամուտներն ու արշալույսները հողի վրա,
թիթեռների ու երազների թռիչքները,
խոստովանությունները համբույրից առաջ,
հոժարակամ առեւանգվող աղջիկների ծլվլոցները,
աչքերիդ մեջ գամված աչքերի հետընթաց հայացքները
եւ այն ամենը, ինչի մի մասնիկն է հոգին։
(Ո՞վ գիտե, գուցե դեռ կարող եմ քեզ տալ մի բան,
որ միայն ես պիտի տայի. եւ ուրիշ՝ ոչ-ոք)։
Մանուշակները գետափից կանչում-ճչում են, թե
աստղերը դարձել են ճերմակ ջրահարսեր։ Ու մատներդ
այնպես ես խցկում մազերիս մեջ,
որ ես՝ մորս մի կերպ մեծացրած տղան,
մի վայրկյանի մեջ դառնում եմ նորից երեխա։
Ինձ մի սիրի՛ր, ինձ մի սիրի՛ր, ինձ մի սիրի՛ր, խնդրում եմ։
«Միթե ես ավելի սիրուն չեմ, քան ես». ասացիր դու,
երբ վաղուց արդեն գնացել էիր։ «Իհարկե։
Եվ՝ ոչ միայն». եւ համբուրում եմ քեզ,
թեեւ վաղուց արդեն գնացել ես։
Ասում են՝ սերը, ի վերջո,
եսասիրություն է։
Դեռ ոչ-ոք չի ասել այն,
ինչ ուզում էի լսել։
Իսկ լռության աղջիկը գիտե աշխարհի բոլոր երգերը,
անգամ երգերն այն, որ չգիտե։
Մութն իմ մենության գաղտնագիրն էր մեկնում,
երբ նկատեցի, թե ինչպես են
խոսող ձկները ելնում մեկ-մեկ ու բարձրանում երկինք։
