Ի զուր ծաղկում, փթթում եք
Հեռի մարդկանց հայացքից,
Չի օգտըվում մարդը երբեք
Ձեր քաղցր, անուշ բուրմունքից։
— Սխալվում ես դու, պատանի՛,
Մենք անօդուտ չենք ծաղկում,
Դու ի՞նչ գիտես, որ ավելի
Մեծ դերը մենք չենք խաղում։—
Նայի՛ր այնտեղ — փոքրիկ գյուղում
Խրճիթի մեջ կիսաքանդ
Մի կույր աղքատ ծեր է ապրում
Փոքրիկ աղջկա հետ անբախտ։
Այդ աղջիկը նորա թոռն է
Ծնողներից վաղ զրկված.
Պապը նորան շատ սիրում է,
Իսկ երկնքումը — աստված։
Երբ արշալույսն առավոտյան
Նոր է ծագում երկնքում
Եվ թռչունները վաղորդյան
Նոր են երգերն սկսում.
Երբ վաղորդյան մարգարտահատ
Փայլուն ցողը զովարար
Դողդողում է մեղմիկ, հանդարտ
Թերթերնիս վրա հյուրընկալ.—
Հայնժամ սիրուն որբը փոքրիկ
Դուրս է գալիս խրճիթից
Եվ քայլերը փոքրիկ, հեզիկ
Դեպ մեզ ուղղում ցնծալից։
Նա յուր փոքրիկ մատիկներով
Մեզ պոկում է, հոտ առնում,
Ապա նստում ու երգելով
Մեզնից փնջեր է կազմում։
