Չի գրել այնպես անաչառությամբ
Այնպես զզվելի գույներով կեղտոտ
Եվ ընդնմին խիստ սրտացավությամբ,
Ինչպես պոետը,— դու, ամբո՛խ կրքոտ,
Խիստ կատաղում ես, ինչպես մի գազան,
Խեղճ պոետի դեմ, և միշտ պատրաստ ես
Դու ամեն անգամ պատառել նորան,—
Եվ ա՜յդ պատճառով նրան հալածում ես։
Հալածի՛ր, ամբոխ, քարկոծի՛ր նորան,—
Նա այդ կըտանե։ Քաջ և անվեհեր
Զինվորի սրտում այն ի՞նչ խիստ արյան
Սարսափելի դաշտ երկյուղ է ձգել։
Այո՛, ինչպես մարդ և այդ զինվորը
Այդ արյան դաշտում կընկնի մի անգամ,
Նույնպես և՛ արի, անկեղծ պոետը
Քո հալածանքին կըզոհվի մի անգամ։
Զոհվե՜լ... Սակայն քաջ զինվորի համար
Ո՜րքան մեծ փառք է զոհվել հայրենյաց
Ազատությանը,— պոետի համար
Նո՜ւյնքան մեծ փառք է դրոշակը բռնած
Սուրբ ճշմարտության՝ զոհվել միևնույն
Այդ ճշմարտության... Եվ մի՞թե հայնժամ,
Ապերա՛խտ ամբոխ, քո մաղձ, ոխ ու թույն
Իսպառ թողնելով, դու գեթ մի անգամ
Ձեռքդ սրտիդ վրա և կարմիր դեմքով
Չես խոստովանվի, որ փշոտ, խոպան
Պոետն յուր կյանքում անկեղծ, սուրբ սրտով
Ցանկանում էր քո բարիքը միայն։
24 մարտի 1886.