Կարմիր են գալիքի լույսերը ու մուգ են. — Կարմիր են, կրակե, — բայց, ախ, անամո՛ք են: Եվ ո՞վ կկանչի նրանց, որ կյանքում այս Մենակ են, տխուր են, տխուր ու անօ՛գ են... Նվում է սրտիս մեջ ծանոթ մի մորմոք հին. — Լույսերը հեռո՛ւ են, անփո՛ւյթ են, անհո՜գ են...
