Սարի լանջն է մահճակալ, Չեչոտ քարը՝ գլխակալ. Մի հին կապերտ ուսերին,— Այս է հովվի անկողին: Երթ անձրև է կաթկաթում, Եվ կապերտը՝ թըխկթըխկում, Հովիվն անուշ քնի մեջ Քաղցըր երազ է տեսնում, Եվ խնդում, ծիծաղում. Ուխա՜յ, ուխա՜յ, սիրո՛ւն հովիվ, Քունըդ անո՜ւշ…