Շոյել եմ հաճախ, հաճախ՝ ապտակել։ Եվ հիմա իմ հինգ մատի պես գիտեմ, Եվ հիմա, լսեք՝ ինչի եմ հասու. -Երբեք չի կարող ապտակը այնքան ցավաբեր լինել ու մութով հղի, որքան շոյանքն է լինում... մահացու, շոյանքն անտեղի՜...
