Մարդու ճակատագիրը

Փոխադրությունը՝ Հովհաննես Թումանյանի կողմից

ՄԱՐԴՈՒ ՃԱԿԱՏԱԳԻՐԸ

Ամրան տոթն անցավ— աշնան հովն եկավ։
Ձմրան ձյունից հետ— ծաղկոցը գարնան
Արևն ելնում է վառ
Ու դեմքը շիկնած՝ ընթացքի մեջ։
5 Վըտակները ողջ ծովն են դառնում ետ,
            դարը նորոգվում
            ամեն առավոտ,
աշխարհքին երևում նորափայլ արև,
հուներով հոսում անվերջ նոր ջըրեր...
10 մարդն է մենակ— ապրում մի անգամ
Ետ չի դառնում երբե՜ք, երրե՜ք։
            նրա կյանքը —
            Օդի հունչ է...
            Կյանքի վերջը (հանգը)
15 Փխրուն բլուր դամբանին,
Միջից [բուսնում է] пробивается կռոթուկ։

---