Մենք սրտով կտրիճ ու բոյով պարթեւ,
Ունինք հաստ-հաստ թեւ, կը վազենք թեթեւ,
Հեսրութէնի մէջ մեր սիրտ կը հալի,
Տուէ՛ք մեզ, հայեր, մէկ-մէկ այնալի:
Մենք քար կը հալցունք, ջուր դարձունք երկաթ,
Ամօթ է՝ մնանք տաճկին ըռիաթ,
Թիւրք մեր առջեւէն փախչի քանց կատու,
Ամօթ է՝ մնանք տաճկին հարկատու:
Մեր սուրբ Մարաթուկ էղնի ձեզ վկայ՝
Աշխարհք քանց մեզի կտրիճ մարդ չը կայ.
Հանդէ կը ելնենք ու առաջ վազենք,
Շուտով մեր վզէն լուծ, շղթան խզենք:
Անդովկ, Ծովասար, Խարդան, Մարաթուկ
Կը կանչին՝ չուր ե՞րբ մեռուկ մնաք դուք:
Բէզ'րանք նստելով, մենք կռիւ կ'ուզենք,
Միայն թէ, հայե՛ր, տուէ՛ք մեզի զէնք:
Սրտներս չեն վատ, քաջեր ալ կան շատ,
Ունինք լոյս հաւատ, ինչո՞ւ չենք ազատ.
Բոբիկ ու տկլոր՝ բանի կարօտ չենք.
Միայն թէ, հայե՛ր, տուէ՛ք մեզի զէնք:
Անօթի, ծարաւ, աղ լէ չը մնաց,
Արմատ կը կրծինք, չենք ուզեր ձեր հաց.
Անօթի, ծարաւ՝ բանի կարօտ չենք.
Միայն թէ, հայե՛ր, տուէ՛ք մեզի զէնք:
Չենք ուզեր մենք ձեր ոսկին ու արծաթ,
Միայն թէ կ'ուզենք ձեզնէ ծակ երկաթ.
Ընդով մենք Սասուն ու Մուշ կ'ազատենք,
Միայն թէ, հայե՛ր, տուէ՛ք մեզի զէնք:
