Ինչո՞ւ չէ, եղիր տուն մեր կօլօվան,
Բայց ատօր համար քեզ պէտք է շատ պան։
Էնկ սիֆթէ ունի՞ս թեկարան ուսում,
Վօր քեզի չասին անպան անասուն.
Օրէնքնէ ալ քիչ պան կըհասկընա՞ս,
Վօր փիսըրներուտ խաղալիկ չի ՝լաս.
Քաղաքիս ամէն պէտքերը կիտի՞ս,
Վօր ինչքան պէտք է մեր հալխին օքնիս,
Ութէն մինչ էրկու ու ատ ամէն օր-
Կըլա՞ս մեզի հար, վօչ չար տատաւոր.
Քու մէչըտ այնքան թէմիզ խիղճ կըզգա՞ս,
Վօր սօյ ու օտար մէկ խատիր ճանչնաս.
Մատերըտ մեռղի մէչը վօր ըլան,
Պերնիտ չի տանիս տուն ան...
Կարճ ասիմ քեզի՝ հինկ կեղով քաղաք
Կըկրնա՞ս տընել մէկ զէմսթվայի տակ.
Մէկ կիմնազիայ մեր օրթոց համար,
Կըկըրնա՞ս պանալ տուն էկած ամառ.
Քաղաքըս ծարէ ծար քարուածք կանի՞ս,
էրկըթէ ճամփա Ռաստօվ կըտանի՞ս.
Պազարին տեղը, քաղաքիս օրթան
Կըխօրթի՞ս մէքամ տեսօք շատըրվան.
Քաղաքըս կըրնա՞ս առուտուր մըտցնել
Ու պազարներըս պարիով լըցնել:
Թէ վօր կըկըրնաս անել ասքան պան-
էղիր ուրեմն տուն մեր Կօլօվան։
