Մութ ու խավար իմ հայրենիք, Անլույս գիշեր, լուռ ու տրտում... Միտքս այնտեղ, ինչպես չըղջիկ, Պըտըտում է ու պըտըտում...
Պըտըտում է լուռ, անտերունչ, Տխուր, մամռոտ շիրմաց վերա, Ավեր, անտեր հյուղերի շուրջ, Ուր լույս չկա, ուր ձայն չըկա... Ու ետ դառնում կրկին մոլոր,
Հուսակտուր ու գլխակոր Թաքչում դարձյալ սրտիս խորքում՝ Իր հին ծանոթ ավերակում։
