Մուսա
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
Մուսա
Ո՛չ, չեմ հիշում երբեք ես մեղմ, գըգվալի,
Գողտրի՜կ տաղեր չըքնաղ, քընքուշ մուսայի.
Որպես ոգի. նա երկնային բարձունքից
Չէ՛ սավառնել անլըսելի դեպի ինձ,
Չէ՛ վարժեցրել իմ լըսելիքն մանկական
Հարթ, ներդաշնակ տաղերգության դյութական.
Եվ ո՛չ սրինգ է թողել նա իմ օրրանում.
Ծաղիկ կյանքիս խոկումներում, խաղերում
Նա չէ՛ հուզել միտքըս աղոտ ցընորքով,
Ո՛չ ցոլացել հանկարծ գեղուն իր դեմքով,
Որպես սիրող ընկերուհի սըրտագին,
Զմայլված աչքիս — իմ ա՜յն գարուն հասակում,
Երբ շաղկապված սերն ու մուսան անմեկին
Լի անձկությամբ մեր արյունն են բորբոքում…
Բայց ինձ վըրա վա՜ղ ծանրացած լուծ կապանք,
Ա՛յլ մուսայի՝ աչքից ընկա՜ծ, անգըգվա՜նք,
Որ միշտ կյանքում ուղեկցելով խեղճերին,
Հեգ վըկա է նրանց ցավին, վըշտերին.
Այն մուսայի՝ լացո՜ղ, տըրտմո՜ղ ու ցավո՜ղ.
Մի՜շտ տենչացող, մի՜շտ գըլխակոր աղերսող.
Որի աչքում միակ անհաս պաշտելին,
Երազ-կուռքը—լոկ ոսկին է ու ոսկին…
Եվ ա՛յն օրից, երբ ես եկա լույս աշխարհ,
Որպես հաճույք և քաղցրություն ինձ համար,
Հին խըրճիթում մըխող ճրագի առաջին,
Ցավից սպանված, գործի բեռը կոր մեջքին,
Նա երգում էր—և նրա պարզ, վըշտառատ
Երգում անվերջ լըսելի էր մի՛ գանգատ։
Իսկ երբեմն էլ հանկարծ նեղված սուր վշտից
Նա ողբում էր՝ իմ ողբանքին ձայնակից.
Կամ խռովում էր նա իմ նիրհը մանկական
Շվայտ կյանքի խինդ ու տաղով… Եվ, սակայն,
Նույն լաց-հառաչանք ավելի՛ էր խիստ հընչում
Նրա այդ նոր աղմկալի խրախճանքում.
Եվ ի՜նչ չըկար այղ խելահեղ խառնվածքում—
Նանիդ կյանքի մա՜նր ու գըծո՜ւծ հաշիվներ,
Մատղաշության տե՜նչ ու ցընո՜րք գեղեցիկ,
Խեդղվա՛ծ արցունք և խորտակվա՜ծ հույս ու սեր
Անե՜ծք, բողո՜ք և ուժազո՜ւրկ սպառնալիք…
Եվ սըրտմըտած՝ անխել մուսան երդվում էր
Կեղծիքի դեմ համառ կըռիվ ըսկսել…
Նա խաղում էր օրոցքիս հետ մոլեգին,
Իրան տված ժանտ ու վայրագ հրճվանքին.
«Վրե՜ժ» էր կոչում—և հուր, որոտ երկնքից
Ցասկոտ լեզվով կանչում իրան աջակից։
Բայց դըժնության փոթորկահույզ բըռնկումն
Հաստատուն չէր նրա սիրող, մեղմ սըրտումն.
Մաշիչ ցավը կամա՜ց-կամա՜ց մեղմացած՝
Հանդարտվում էր ու թուլանում… և հանկարծ
Ողջ այղ վայրի կատաղությունն կըրքերի.
Այդ դըժնաշունչ սաստկությունը վըշտերի
Քաղցր հատուցում, փըրկանք էին ըստանում
Այն գեղեցի՜կ և վեհագո՜ւյն րոպեում,
Երբ հեգ մուսան թեքված վըրաս լիագութ՝
Շըշընջում էր «Ների՛ր, ների՛ր թըշնամուդ»։
Այդպես մի կույս՝ հավետ լացող, անմեկին՝
Ինձ երգում էր իր երգերը խըստագին,
Մինչ. վերջապես, և՛ նրա դեմ կատաղի
Սովորական հերթով ելա ես կըռվի։
Բայց ամուր կապն, որ իրա՛ր էր մեզ կապում
Մանկությունից—մուսան խըզել չէր շտապում.
Նա շըրջեցրեց ինձ անդունդներ չարիքի,
Կոպիտ ուժի, քաղցի, վըշտի, կարիքի,
Եվ իմ հոգին մըտերմացած իր ցավին՝
Օրհնե՜ց, որ այդ ցավը պատմեմ աշխարհին…