Դու դրախտ Եդեմայ տընկեալ յանեղէն,
Ի յելս արևու տեղիք լուսեղէն,
Ծառօք ու ծաղկօք պըտղովք շողեղէն,
Զոր շրջափակեալ պահէ սերովբէն:
Որպէս զնախաստեղծըն գեղաղէշ ես,
Տիպ և գաղափար տեառն աստուծոյ ես,
Պատկերով պատաեալ քան զՄիքայէլ ես,
Ի հոդեղինացըս հըրեղէն ես։
Թափանցիկ լուսով ակըն արևու,
Լիալիր լուսին մեղմով գընաս դու,
Աստըղ վառ ի վառ, ցօղ առաւօտու
Եւ աւետաբեր հողմըն հարաւու:
Լեառըն Սարարադ, Կարմեղ և Սինա,
Թաբոր ւ Ահերմոն նման Բեթելայ,
Քօհի Սրանդէլ և փուռ քէմիայ[1],
Ով ի քեզ դիմէ շուտ փարթամանայ:
Վըտակ Եդեմայ և գետ Յորդանան,
Սելովմայ աղբիւր և ջուր ես յուզման,
Անկեալ եմ հիւանդ մերձ առ քոյդ դրան,
Սպասեմ հանապազ ես առողջութեան:
Փայլուն մարգարիտ ի մէջ սադաֆին,
Յահագնատեսիլ յատակըս ծովին,
Զոր գաս ի ցամաք ձեռօք լողնորդին,
Եաղութ ու զըմրութ, գոհար մեծագին:
Վերնոց վեհագոյն և աշխարհի գարդ,
Ուշիմ և խոհեմ ւ անօրինակ մարդ.
|
|
Նոճի, մրտենի, սանտալի և սարդ,
Նումանի ծաղիկ և փըթըթեալ վարդ:
Ցարեայ շըրջեցայ ի մէջ գիշերոյս,
Խընդրեցի գտայ զիմ աչացըս լոյս.
Եկ իմ գեղեցիկ քրքում և նարդոս,
Ոչ թողից ըզքեզ մօտ ի տուն գինոյս:
Կեփազայ ոսկի և մաքուր արծաթ,
Վարսօք վայելուչ որպէս ըզթուխ սաթ,
Ով որ տեսանէ, դառնայ մաղասկաթ,
Անդուլ ւ անդադար կու առնէ ֆըրեաթ:
է՜ մահի թամամ, դըհանի թանկթար,
է՜ քաման աբրու, սարմաստի նիգար[2]:
Երբ ի կան ածես զաչերըդ կամկար,
Սըրտեր խոցատես համարով հազար:
Սամպուր ւ ըռայհան, լալա ու կուլզար,
Պըլպուլ գուանդա ամատ բա բահար,
Նալա ու ֆիղան մէքունաթ սահար.
Պաշաթ քի պինամ ըռուի տիլտար[3]:
|
|
Նարինջի ծաղիկ, կալիսի տերև,
Դու վարսաւորեալ յարմաւենոյ ձև,
Փայլըս փայլի տաս սիրամարգու թև,
Խնդութեան տեղիք, աչացըս լոյս քև:
Հոտըդ քո բուրէ վարդ ու շուշանի,
Մաշկ և մանուշակ, հովիտ ծաղկալի,
Նարգիզ, նոնոֆար, բըլուր կընդըրկի,
Ամենայն մըտաց ես ախորժելի:
Դու սքանչելագործ քան զօրաւոր խաչ,
Ահաւոր տեսլեամբ քան ըզկարի քաջ,
Ելանես, գընաս, և լինիմ յառաջ,
Կամ խօսիր ընդ իս, կամ նստիր ի յաջ:
Գիշեր ու ցորեկ եմ ես երերան,
Ոչ կենամ ի դուրս ւ ոչ օթիմ ի տուն,
Սահրա մէգարդամ համչու Մաջընուն,
Իմռօզամ Ֆըրհատ, դիլի ման փուռ խուն[4]:
Զարկած ի վերէդ քեզ կանաչ վըրան,
Բազմիս ահաւոր, ւ ես քեզ յանդիման,
Շօխշանգ շաքարի, ըռու արդաւան,
է՜ լ(ա)պ աղիղի ու դուռի դանդան[5]:
|
|
Սիրտըս փափագի և կայ ի դողման,
Աչերս է կարօտ տեսոյդ աննըման,
Սէ ըռուզ բուդիմ փէշի թու մեհման,
Մառանջ, մէրաւամ, սարվարի խուբան[6]:
Զիարդ բաժանիմ ի քէն կենդանի,
Առանց քո տեսուդ շունչըս կու քաղի,
Չուն թարկ բըդահամ, գուլի խօշբուի,
Գար բինամ՝ հազար ջաւր ու սըթամի[7]:
Աւրհնութիւն փըրկչին ի քեզ իջանի,
Կամօքն աստուածային կենաս կենդանի,
Գունդըք չար այսոցն ի քէն հալածի,
Զերդ ըզարեգակն փայլես ի յերկրի:
է՞ր ունայնաբանես, Աղթամարցի,
Այս կեանքս անցաւոր է՝ քեզ յուշ լիցի,
Այժմ յօժարութեամբ ես մեղաց գերի,
Բայց յետոյ լինիս ողորմ ու լալի:
|
|
|
|
