ՆՈՐԻՆ ԳՐԻԳՈՐԻՍ ԿԱԹՈՂԻԿՈՍԻ ԱՍԱՑԵԱԼ
Աստուածանըկար պատկեր յօրկնեալ ի յարարողէն,
Բանիւ քո բարդեալ դիզես զամենայն պարգևք հոգեղէն.
Գարուն գեղեցիկ եկեալ, հալածես ըզսառն ի ջըրէն,
Դըրախտ վայելուչ ծառօք, փրթըթին ոստունքն ի ճըղէն:
Երկիր զարդարեալ բուսօք, ընդունես ըզլոյսն յարևէն,
Զքեզ ամպ հրաշագեղ ասեմ, ծըծես ցօղ անծայր ի ծովէն:
է՜, դու մըշտաբուխ աղբիւր, արբենան արարածք ի քէն.
Ընտրեալդ ի բազմաց բարկ, սովելոց տաս յանմահ հացէն:
Թևօք քո թեթև թըռիր, զօրանաս յամենազօրէն.
Ժամանէ ի գկտութիւն ժըրաջան մեղուդ ի բընէն.
Ի լերունքդ ի ներս շըրջիս, ժողովես զփոշին ի ծաղկէն.
Լուսափայլ ղամբար կազմես, քաղցրահամ կերակուրն ի քէն:
Խըտըղտայ Տիգրիս ւ Եփրատ զովացո զերկիր համօրէն.
Ծաղկո ծոածան գունով, վայելուչ ու շաղն ի վերէն:
Կանաչ բարունակ տընկեալ բերկրութեան բաժակ ի յորթէն.
Համասփիւռ ծաղկի նմանիս կամ փըթթեալ վարդն ի կոկոնէն:
Ձագըդ արծըւոյ ճայնէ, բարձրացիր և ել կ հաւէն,
Ղօղեալ հալածին թըռչունք, զերդ զինուոր ի թագաւորէն,
Ճաճանչ ի յարփոյն առնուս և վառիս անաղօտ լուսէն.
Մաքուր մարգարիտ պայծառ, ծընեալ ես յերկնային ցօղէն:
|
|
Յոսկոյն ես արաբացոց՝ արձակես նըշոյլ հրեղէն.
Նարդոս և քրքում զըմուռ և հալուէ ի հընդկականէն.
Շարեալ պաղպաջուն ակունք, կայծ կարմիր ի Փիսոն գետէն,
Ոսկեակ, յակինթ և ակատ, կարկեհան բիւրեղ սառնօրէն:
Չքնաղ վայելուչ տըպազ, զքեզ գովել չկարէ հոգեղէն.
Պատուական մաքուր արծաթ և սրբեալ անօթ լուսեղէն:
Ջահըդ վառ ի վառ անշէջ, փարատես զիւաւարն ի տանէն,
Ռամիցըս գըլուխ զինուոր, զօրանաս ի զօրավարէն:
Սարդ և սօս, կիպար և նոճ, տապանակ ի յանփուտ փայտէն,
Վարսաւոր ծառըդ կենաց, զքեզ պահէ սոսկալի սրովբէն.
Տուն իմաստութեան շինեալ ի յահեղ հըզօրի բազկէն,
Րամեալ խընամես զազինս և թափես ի չար գազանէն:
Ցանկամ տեսանէլ ըզքեզ, իմ պըսակ փառաց լուսեղէն:
Իիւսեցից երգըս տաղիս, զքեզ գովեմ հոմերոսօրէն:
Փափագիմ վարուցդ ամբիծ, տէր Անտոն ի Թեբայիդէն.
Քո արարողին տամ փառք, օրհնութիւն յաւիտեանս ամէն:
|
|
