Զորացրյալ զինվորը նստել է ձեռնասայլակին՝ բակում, պա-
տի տակ. ձեռնասայլակին ոտքեր չկան։ Եվ շնիկը,
որ սիրում էր քսմսվել ոտքերին տիրոջ, գալիս, ան-
բավական ու անբարձրաձայն մի վնգստոցով, գլու-
խը դնում է չկայացած իր խաղի վրա՝ ձեռնասայլա-
կի տակ, որպես՝ մի քարի, մտորում մռըզված ու բաց
աչքերով։
Այլեւս լուռ է զինվորը, զինվորը նայում է դեպի իր ներսը, դե-
պի չերեւացող հեռուն. «Ոչ մեկը ոչ մի տեղ չի հաս-
նում կյանքում՝ որքան էլ ձգտում-մաքառում է, ավե-
լին, բոլորը հասնում են մի տեղ, ուր ոչ մեկը ոչ մի
ժամանակ չէր ուզում հասնել։ Եվ ամենահեռուն
այնտեղ է, ուր գտնվում ես»։
Շնիկը ելնում է կրկին, քսմսվում է սայլակին, գռմռվում է խուլ
ու դժգոհ, փորձում սայլակը հրել իր փափուկ ուսով։
Իսկ զինվորն այլեւս լուռ է, զինվորը նայում է դեպի
դուրս, դեպի չերեւացող հեռուն։ Քաղաքում արդեն
կառուցում են կրկին. պատերազմից հետո առաջինը
կամուրջներն են շինում, որովհետեւ պատերազմի
ժամանակ առաջինը ավերում են կամուրջները։
Ձեռնասայլակը ձեռքով հրում է զինվորը, եւ երազներով տար-
ված շնիկն ուշացած վազում է սայլակի ետեւից։
Ծխախոտի գլանակն ատամներով սեղմած` կոթը
կտրելու աստիճան ամուր, աչքերը ծխավարագույ-
րի ետեւում կկոցած, զինվորը հրում է, հրում է ձեռ-
նասայլակը, հրում է անորոշ... Արդեն կորել է «դե-
պին»... Եվ սայլակի ետեւից շնիկը վազելով՝ հաչում է
բացակա ոտքերի վրա, որոնց միշտ քսմսվում էր։
11.12.2002թ.
