Սար ու ձորի սովոր ճամփաս Ինձ շեղում է գարնան կամքով, Ու ես ժայռից՝ գլուխն ամպած, Մի նրբալույս վարդ եմ պոկում։ Բացվող վարդի շիկնանքը հեզ Ասես լինի հոգու այրում, Լուռ քամվում է իմ սրտի մեջ Եվ էությամբ հուր եմ դառնում։ Ինչպես սրբին՝ անցորդը ծեր, Խոնարհվում եմ ամեն վարդի, Գարուն, աղջիկ, ծաղիկ ու սեր, Ուխտավորն եմ ձեր հավատի։
