Ու նորից ելած խնդավառ, Օրերի կապույտ բանտում, Ցրում է լո՛ւյս ու գոհար, Ծփում է ու վառ խնդում: Ով որ կա խեղճ ու անտուն, Ով որ կա մերկ ու վհատ – Թող այսօր խնդա խնդուն, Թող լինի լուրթ ու զվարթ…
