«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/619»–ի խմբագրումների տարբերություն

չ →‎top: կետադրություն, բազմակետ, փոխարինվեց: ... → … (2) oգտվելով ԱՎԲ
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
ԳԱԹ Թֆ ձ? 5, «Անուշի» ձեռագրերի մեշ, պահվում են երկու ինքնագրեր (Ա և Բ)։
ԳԱԹ Թֆ №5, «Անուշի» ձեռագրերի մեջ, պահվում են երկու ինքնագրեր (Ա և Բ)։


1939 թ. բանաստեղծի ծննդյան 70֊ամյակի կապակցությամբ I և 1)1 քառատողերը, նոտաների հետ միասին, տպագրվել են առանձին փոստային քարտերի վրա, վերնագրված՝ «Ա՛խ, ի՛նչ լավ են…» և վերնագրի տակ գրված՝ «Խոսք և եղանակ Հովհ. Թումանյանի»։
1939 թ. բանաստեղծի ծննդյան 70-ամյակի կապակցությամբ I և III քառատողերը, նոտաների հետ միասին, տպագրվել են առանձին փոստային քարտերի վրա, վերնագրված՝ «Ա՜խ, ի՜նչ լավ են…» և վերնագրի տակ գրված՝ «Խոսք և եղանակ Հովհ. Թումանյանի»։


Տպագրվել է ԵԺ I, 136։
Տպագրվել է ԵԺ I, 136։
Տող 7. Տող 7.
Տպագրվում է Բ ինքնագրից։
Տպագրվում է Բ ինքնագրից։


1903


{{Կենտրոն|'''1903'''}}
ԱՆՄԱՀՈ ԻԹՅԱՆԸ («Այստեղ, անցվոր այս աշխարհքում.,..»)
{{Կենտրոն|ԱՆՄԱՀՈՒԹՅԱՆԸ}}
{{Կենտրոն|(«Այստեղ, անցվոր այս աշխարհքում...»)}}
{{Կենտրոն|(էջ 209, 475)}}


Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։ Եժ I-ում տպագրվել է որպես 1894 թ. գրված ստեղծագործություն։ Սակայն գրության հանգամանքներից և ձեռագրից երևում է, որ պետք է գրված լինի 1903 թ. որպես «Դեպի Անհունը» պոեմի նախերգանք։
(էշ 209, 475)


ԳԱԹ Թֆ 6 ա պահվում է «Դեպի Անհունը» պոեմի Մճ-ի կտրոնը (1903, № 11), որի վրա Թումանյանն ուղղումներ է կատարել, ապա դրան կցել այս քսան տողի ինքնագիրը, վերնագրված՝ «Նախերգանք»։ Հետագայում «Նախերգանք» բառից վեր, որպես վերնագիր, գրել է՝ «Անմահությանը»։ Ինքնագրի վրա գիծ է քաշել և ինչ-որ պատճառներով չի զետեղել պոեմի հետագա հրատարակությունների մեջ (այս մասին մանրամասն տե՛ս Էդ. Ջրբաշյան, Թումանյանի պոեմները, էջ 203—205
Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։ Եժ 1-ում տպագրվել է որպես 1894 թ. գրված ստեղծագործություն։ Սակայն գրության հանգամանքներից և ձեռագրից երևում է, որ պետք է գրված լինի 1903 թ. որպես «Դեպի Անհունը» պոեմի նախերգանք։

ԳԱԹ Թֆ X 6 ա պահվում է «Դեպի Անհունը» պոեմի Մճ-ի կտրոնը (1903, № 11)> որի վրա Թումանյանն ուղղումներ է կատարել, ապա դրան կցել այս քսան տողի ինքնագիրը, վերնագրված՝ «նախերգանք»։ Հետագայում «նախերգանք» բառից վեր, որպես վերնագիր, գրել է՝ «Անմահությանը»։ Ինքնագրի վրա գիծ է քաշել և ինչ-որ պատճառներով չի զետեղեչ պոեմի հետագա հրատարակությունների մեջ (այս մասին մանրամասն տե՛ս էդ. Ջւ՚րաշյան, Թումանյանի պոեմները, էջ 203—Հ05


Առաջին անգամ տպագրվել է ԵԺ I, 455։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԵԺ I, 455։
Տող 21. Տող 21.
Տպագրվում է ինքնագրից։
Տպագրվում է ինքնագրից։


1904

«ԱՅՍՏԵՂ ՄԻ ՎՍԵՄ ԽՈՐՀՈՒՐԴ Է ԱՊՐՈԻՄ…»

(էջ 210, 475)


{{Կենտրոն|'''1904'''}}
Բենիամին Տրտատարյանը Թումանյանի մասին կրած իր անտիպ հուշերում նկարագրում է 1904 թ. Թարգմանչաց տոնի հանդեսն Օշականում և վկայում. «Մեկ էլ կարծես հանկարծակի խորհրդավոր լռություն, շշուկ,


{{Կենտրոն|«ԱՅՍՏԵՂ ՄԻ ՎՍԵՄ ԽՈՐՀՈՒՐԴ Է ԱՊՐՈՒՄ…»}}
89-23
{{Կենտրոն|(էջ 210, 475)}}


Բենիամին Ցրտատարյանը Թումանյանի մասին գրած իր անտիպ հուշերում նկարագրում է 1904 թ. Թարգմանչաց տոնի հանդեսն Օշականում և վկայում. «Մեկ էլ կարծես հանկարծակի խորհրդավոր լռություն, շշուկ,
609