«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/544»–ի խմբագրումների տարբերություն

նա էլ պահի<ref>[թե չէ]</ref>, մի՞թե տեղ չկա, մի՞թե արգելում են նրան, ո՞վ է խնայում ձեզ լեոների ծաղիկն ու անտառի ծառը։

— <ref>[ահա ես]</ref>Մի՞թե այդ ավելի դյուրեկան չի, քան գողությունը, մի՞թե ավելի հեշտ չի, քան Սիբիրի տաժանակիր աշխատանքը․ ես ձեզ ասում եմ<ref>[այդ տեսակ աշխատանք է]</ref>, որ բնության ծոցում արած աշխատանքն է, որ մարդուս<ref>[տալիս է]</ref> ապրուստի<ref>[հետ տալիս է և]</ref> հետ և՛ առողջացնում, և՛ ազնվացնում <Է> ։

— Չէ՛, բիձա Ակոփ, սխալվում ես. ես<ref>[ոչ թե]</ref> դրախտից չեմ գալիս․ քաղաք ասածդ մի ահագին հիվանդանոց է, նրա մթնոլորտը լցված է յոդոֆորմի հոտով ու ճնշված<ref>[տղուր]</ref> հառաչանքներով<ref>[լցված է նրա մթ<նոլորտը>]</ref>։

Այստեղ կարելի է ծաղիկների բուրմունքը շնչել ու ազատ, լիակուրծ երգել անտառներում․ քաղաքում…

(ՆՈՒՅՆ ԳՅՈՒՂԱՑԻՆ դաոնալով ժողովրդին).– Դրուստ ա ասում․ ապրելու տեղ չի էդ քանդած քաղաքը, տո կարում չես մի երկնքի երեսն էլ ա մտիկ տաս…

ՍՈԻՐԵՆԸ.— Հա, այնտեղից եկել եմ այստեղ, համոզված, որ այստեղ և կհանգստանան քաղաքային <1 անընթ.> հուզմունքներից հոգնած ջղերս, և կկազդուրվի քայքայված առողջությունս, և<ref>[ինքս]</ref> ուրախ կլինեմ, և առողջ, և դրա հետ միասին կգործեմ ձեր մեջ<ref>[կապրեմ]</ref>, ինչ որ Սովորել եմ, գիտեմ, փոխանակ քաղաքում իզուր մաշելու, այստեղ գործ կդնեմ ձեր մեջ, եթե ինձ համար չլինեմ, կապրեմ գոնե ձեզ համար, գոնե ձեզ օդուտ տված կլինեմ։

(ՍՈԻՐԵՆԸ շարունակ<ում է>)._ Այժմ հազար ու մի