«Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/153»–ի խմբագրումների տարբերություն

Նաչար-Օղլին ասեց.-Միրզա-Վալի,էս է՞նչ ես էլել:

Ասեց. 0՜ֆ, չեմ իմանըմ, գլուխս ցավըմ ա:

Դևերի պուճուր ախպերը տեհավ, որ Միրզա-Վալին էտ բանը պըտի հայտնի, առաչլ ինքը հայտնեց:

Ասեց.- Նաչա՛ր-Օղլի, որ օրը որ դու տանիցը դուս ես էկել, էն օրն,- ասեց,- իմ ախպերտինքը սրան շինել ին ճրաքթաթ ընչանք էսօր, հենց նոր ա հետ ենք արել: Հինդ օր առաչ ուզըմ ին փչացնեն, ես չեմ թողել, հրեդ քո ախպերն ա, հարցրու տես:

Նաչար-Օղլին ասեց– Միրզա-Վալի, հա՛, ըտե՞նց ա:

Ասեց.- Ըտենց ա՚:

- Դե,- ասեց,-վե կաց տեղիցդ:

Տեղիցը կաննեց ինքը, ասեց.- Ես էս տան չորս պատերիցն եմ շնորակալ, ոչ թե ձեզանից, որ դուք էս վատութունն իմ լավութունի առաչը բերիք,- ասեց ու իր ձին ինքը նի էլավ, մի ձի ախչիկը նի էլավ, մի ձի՝ Միրղա-Վալին, մի ձի էլ՝ պուճուր ախպերը ու ընկան ճամփա, գնացին դըբա իրա հոր տունը:

Գնացին, մի վայրենի մեշի թուշ էլան։ Տեհան էտ մեշի գլխիցը մի ջեյրան փախավ, ընկավ մեշեն։ Նաչար-Օղլին ձին քշեց դրա քամակը. գնա՞ց, էտ ջեյրանը մի էրի մեչ մտավ կորավ։

Նաչար-Օղլին ձին կապեց ծառիցը, թուրը քաշեց ու գնաց դըբա էրը։ Գնաց տեհավ որ մի պառավ, մի մեծ թեշիկ մանըմ ա, մի մեծ արճիճ քցել ա բերանը ծամըմ ա, ասեց.- է՞յ քավթառ, ջեյրանս էկավ ըստեղ, տեղն ասա։

Ասեց.— Սո՛ւս, սո՛ւս. Ջեյրանը ես եմ, դևը կզարթնի, մենձ թիքեդ անդաջդ կթողա։