Վերջին հրաժեշտ (Սմբատ Շահազիզ)
Վերջին հրաժեշտ
Ես ձի նստա: Դեպ ի Մոսկվա
Ուղղեցի իմ ճանապարհ.
Մորս արտասուքն այլ չտեսա.
Արագ գնաց երիվար։
5
«Ո՞վ արտասուքդ, մայր իմ անգին,
Պետք է սրբե»,— ասացի։ —
«Ես կըմնա՛մ այն սուրբ օրին,
Մինչև դառնաս, իմ որդի»։—
Եվ գնում են հետզհետե
10
Եվ շատ օրեր, շատ տարիք,
Մորս արտասուքն ծովանում է.
Եվ չունի՜ ժամ երջանիկ...