Մանուկ հասակեդ ազգըդ սիրեցիր,
Զորութենեդ վեր նորան օգնեցիր,
Բազմարդյուն կյանքըդ քու չէր միշտ զըվարթ,
Գըլուխդ զարդարում չէին դափնի, վարդ,
5
Բայց բեղմնավոր է քու ձըգած լուման,
Ազգը անունըդ կօրհնե հավիտյան,
Շիրիմըդ, գիտեմ, խավար ու սառ է,
Բայց լուցած լապտերդ հավետ վառ, վառ է։
