Աշնան մի խոնավ, մըռայլ երեկո
Անցնում էր կույսը խուլ–մութ տեղերով
Եվ գաղտնի պըտուղն յուր դըժբախտ սիրո
Նա բռնած ուներ դողդոջ ձեռներով։
Լուռ էր և՛ անտառ, անդորր և՛ լեռներ,
Ամեն ինչ նիրհած գիշերվա մըթնում,
Դես-դեն ձգելով զգույշ հայացքներ.
Կույսը երկյուղով չորս կողմն է դիտում։
Եվ նորա աչերն լի հառաչանքով
Կանգ առան անմեղ էակի վերա…
«Զավա՜կ իմ, աշխարհ եկած տանջանքով.
Անգիտակ վըշտին, քնած ես հիմա…
Կը բանաս աչերդ և լի անձկանոք
Սեղմվիլ կուզենաս մայրական կըրծքին,
Բայց դու համբույրիս ջերմ, սիրաբորբոք
Չե՜ս արժանանալ, զավա՛կ իմ անգին։
Ինձ զո՜ւր կկանչես, անունըս կըտաս.
Անջի՜նջ է մեղքիս արատն իմ վերան.
Գիտեմ, դու շուտով ինձ կը մոռանաս.
Բայց չեմ մոռանալ ես քեզ հավիտյան։
Օթևան կը տան քեզ օտար մարդիկ
Եվ միշտ խորթ աչքով կը նայեն վերադ.
Դու կասես — ո՞ւր են ծընող, ընտանիք,
Բայց մարդ չես գըտնիլ, սըրտիդ հարազատ։
Քո հասակակից մանուկների մեջ
Միշտ կը տառապես մըռայլ մտքերով.
Մայրական գըգվանք մինչև կյանքիդ վերջ
Դու կըփափագես դառնացած հոգով։
Ամեն տեղ մենակ, ամենքին օտար,
Միշտ անիծելով և՛ բախտ, և՛ վիճակ,
Բիրտ նախատինքից չես գտնիլ դադար…
Ո՜հ, ների՛ր, ների՛ր ինձ այն ժամանակ։
Քընած ես հիմա… Թո՛ղ, զավա՛կ թըշվառ,
Քեզ վերջին անգամ սեղմեմ իմ գըրկում.
Օրենքն անողոք, օրենքն անարդար
Խուլ տանջանքի է մեզ դատապարտում։
Եվ քանի տարիք դեռ չեն հալածել
Անմեղ հըրճվանքը քո անմեղ կյանքի
Քը՛նիր, սիրելի՛ս, չե՜ն հուզիլ վըշտե՛ր
Անհույզ օրերըդ մանուկ հասակի»։
Բայց հանկարծ լուսինն անտառի հետքից
Շողաց — և կույսը լուսնյակի փայլով
Տեսավ մո՛տ խրճիթ… Գունատ, թախծալից՝
Մոտեցավ դըռան դողդոջուն քայլով
Եվ խոնարհվելով՝ կամացուկ դըրեց
Սիրելի մանկանն օտարի շեմում.
Եվ զարհուրանքով երես շուռ տվեց
Ու գիշերային ծածկվեց խավարում։
