Մռնչող ծովի մեջ յուր պայծառ լուսով
Վառվում էր փարոսը մութ գիշերներին,
Եվ կատաղի ալիք սաստիկ մնչյունով
Զարկվում էին նորա ամուր պատերին։
Եվ կռվում էր նրա դեմ խավարն անվերջ,
Կռվում էր անհայտ ժամանակից ի վեր.—
Նա խավրեցնել կամեր նորա լույսն անշեջ։
Սակայն փարոսը կար խրոխտ անվեհեր։
Եվ նա լուսատու յուր սիրուն ճաճանչներ
Սփռում էր հեռուն՝ դեպ անվերջ օվկիան,
Ուր անթիվ թափառող ալեկոծ նավեր
Շտապում էին դեպի իրենց օթևան...
21 դեկտեմբ. 1885.
