Քարերը շնչում են
կախաղանի թելին
կարկատված
հոգուս գույներով․
ես նույն տեղում եմ,
ուր ծնվում
և մեռնում են
նույն կերպ․․․
․․․ես նույն տեղում եմ,
ուր աչքերից են
սնվում բոլորը․
քարերը,
լեռները,
վանքերը․․․
և սրտերը,
որոնք
բաբախելու համար
հիմա անսխալ
հաշվում են
օդում թռչող
փամփուշտները։
Ամենակարող
ՏԵՐ․․․
և մենք,
և դու
իրար
ավելի ուժեղ սիրելու
խնդիր ունենք․․․
