Քեզանից հեռու, ճամփի մոտ ընկած
քո տուֆաքարն եմ՝
Սրտի պես կարմիր...
Թող ներող լինեն քարերն այն բոլոր,
Որ կամուրջներիդ կամարների մեջ
Ուս-ուսի տված պահում են իրար
Ու քեզ են պահում:
Ես հպարտ եմ միշտ,
Որ ամեն անցորդ ինձ հանդիպելիս,
Քո անուշ ու սուրբ անունն է տալիս:
