(Նվեր բարեկամական Մ. Պալապանյանին)
Մոսկօֆէն նօմայ ու ամեն տարի
Կըրպերիմ ռազնըյ պազիրկեան պարի,
Թէզ-թէզ քօնքուռս ալ կանիմ ես։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Խախօլին պարին ապմէռիթ արի,
Քանթօռ ծախեցի քիւֆ էղած պարի.
Հէպէթ, էրեսըս շատ թուքին։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Կար մէքամ եղօտ, կէնճ էրփէվարի,
Ուրուրի աչքըս ես վըրան տըրի.
Տուն-տեղ, էքիփաժ զավթ արի։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Սայեախլուս հէ՛մ չար, հէ՛մ ալ չիրքին էր,
Էռսուն հազարնոց մէքամ զէնկին էր,
Շամառ շատ տուվից ինծի։ Ես մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Ծեռքըս մէքամ ծի ես տալու մարթ չիմ,
Ամա ես մարթոց էղիլ իմ հէքիմ,
Կիտիմ, շատերուն զայ արի։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Միրուքըս տեղին, մաղըս ալ էրկան,
Փօրիս մէչ նըստած է մատնիչ Յուդան,
Պօչ խաղցընելու քեամիլ իմ։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ:
|
|
Ծօցըս չունէի ուսման աթէսթաթ,
Ամա խէնթէրուն էղա ապլաքաթ,
Հալխին էփպէյի կօթեցի։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Աչքըս տընկեցի ես կէնճ էօքսիւզին,
Զօռօվ պաժնեցի մօրմէն խութսուզին,
Քըսան հազարը ծեռք առի։ Մեղայ,
Ատօվ մաըթ էղայ։
Վըրաս վօր նայիս՝ խեվերուն մէկն իմ,
Ամա ստըկի կին խիստ աղէկ կիտիմ.
Քասա եալ պանալ վարպետ իմ։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Կեանքիս մէչ շենքով մէկ պան արած չիմ,
Ամա սուս կենալ չունքի ես կիտիմ,
Ու տայմա շահըս կընայիմ։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Վեց-օխտը տարի տուս տեղ քաշ էկայ,
Պահթ, հարս կըտնելու Նախչըւան էկայ.
Ընկերիս տունը զըրչեցի։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Ծեոքըս ինկիլ էր մէկ խաթէ պարի,
Սաղցնելու համար հեռու տեղ տարի,
Հալխին մեխք արի, կիտիմ ատ։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Առուտուրի մէշ ճիւնապէթ էի...
Ցօլուն աչքերով կընիկ ունէի...
Նարա միւշտէրին պակաս չէր։ Մեղայ,
Ատօվ մարթ էղայ։
Ասված տըվիլ է թալանթ ամենուն,
Վօր ատօվ պահին օղլուշախ ու տուն,
Մէնակ Սիւլիըկը ատ չի հասկըցաւ
Ու ամպահթ էղաւ։
|
|
|
|
