Քո՜ւյր, իմ հոգին լուռ ու տարտամ — մի ստվեր է լոկ, Դղյակի մեջ քո մենության — մի ստվեր է լոկ: Եթե նայես կճանաչես, կտեսնես հանկարծ, Որ ձևերիդ այնքա՛ն նման — մի ստվեր է լոկ: Գուցե ժպտաս, գուցե տրտմես, երբ զգաս, որ նա — Եղերակա՛ն երկուության մի ստվեր է լոկ...