բնագիր
Անգին ակըն վըրէդ շարած, անբան օսկու ռախտ իս, գօ՛զալ
Անգին ակըն վըրէդ շարած, անբան օսկու ռախտ իս, գօ՛զալ,
Աստուաձ քիզ ու նըրա՛ն պահէ, ում հիդ վուր նըվախտ իս, գօ՛զալ,
Բըլբուլին լիզու շինեցիր, դուն վարդի դըրախտ իս, գօ՛զալ,
Վարդըն մէ ամիս ումբր ունէ. դուն ամենան վախտ իս, գօ՛զալ:
Մէմէկ մէմէկ էլ չի ասվի՝ թարիփըդ դառաւ քուլիչով.
Պատիրըդ՝ զարով, զարբաբով, դօշամէդ՝ խալով, խալիչով.
Տախտակնիրըն՝ էրծաթէմէն, միխիրըն՝ օսկէ գուլիչով.
Խոսրով փաչայէմէն թողած, դուն Թօվուզի թախտ իս, գօ՛զալ:
Սկանդարի-Զուլղարի թողած ջավահիր իս, անգին լալ իս.
Դանգըն դանգի միջէն հանած, հիդքաշած մըսխալ-մըսխալ իս.
Յիփ դուն սէյրանգահըն կ՚էհաս, օչով այնումըդ չէ գալիս,
Փաք չունիս փաչազադիմէն, անղամ, առանց սախտ իս, գօ՛զալ:
Թէգուզ մըտօք ճարտար ըլի, կանց Սողոմոն դադա ըլի,
Թէգուզ մարգարիտով լիքըն, թէգուզ սադափ սադա ըլի,
Թէգուզ արեգագ, լուսնիակ, թէգուզ հուրիզադա ըլի,
Էդ քու ամէն մարիփաթով դիփունին կու ախտիս, գօ՛զալ:
Յիրգնուց վըրէդ ձուն է էկի՝ փունջ մանուշակ նուր իս, ջա՛նում,
Մօդըդ նըստողըն կու էրվի՝ էդ նազի տէր վուր իս, ջա՛նում,
Դիռ Սայաթ-Նովէն չէ միռի՝ դուն ինչի՞ տըխուր իս, ջա՛նում.
Թաք յիս միռնիմ, դո՛ւն սաղ ըլիս, գերեզմանըս վա՛ղ տիս, գօ՛զալ:
Էս էլ «Դիբայի» հանգում. Արութինի ասած: Աստուաձ թողութին շնորհէ սիրեկանէն սպանած Արութին-Սայաթ-Նովին. քրոնիկոնի 446-ին (1758):
|
թարգմանություն
Անգին քարեր վրադ շարած, անբան ոսկու զարդ ես, գո՛զալ,
Անգին քարեր վրադ շարած, անբան[1] ոսկու զարդ ես, գո՛զալ,
Աստված քեզ ու նրա՛ն պահի, ում հետ որ զվարթ[2] ես, գո՛զալ,
Սոխակին լեզու տվեցիր, դու վարդի դրախտ ես, գո՛զալ,
Վարդը մեկ ամիս կյանք ունի. դու ամենայն վախտ[3] ես, գո՛զալ:
Մեկ-մեկ անհնար է ասել՝ քո գովքը դարձավ հազարով.
Պատերդ՝ ոսկով, բեհեզով, հատակդ՝ գորգով, կարպետով.
Տախտակներդ արծաթից են, գամերդ՝ ոսկե գլխիկով.
Խոսրով արքայից ժառանգած Թովուզի ճոխ թախտ[4] ես, գո՛զալ:
Ալեքսանդր Մեծի[5] թողած ադամանդ ես, անգին լալ ես.
Ամեն մասնիկը կշռված, ճշգրիտ չափված գոհար ես.
Երբ որ զբոսանքի ես ելնում, ամենքին էլ անտեսում ես,
Վախ չունես դու արքայազնից, անհոգ ու անդարդ ես, գո՛զալ:
Թեկուզ Սողոմոնի նման մտքով մեծ ու ճարտար լինի,
Թեկուզ մարգարիտով լիքը, թեկուզ մաքուր սադաֆ լինի,
Թեկուզ արեգակ ու լուսին, թեկուզեւ փերու զարմ լինի,
Էդ քո բոլոր շնորհքներով ամենքին կհա՛ղթես, գո՛զալ:
Երկնից վրադ ձյուն է եկել՝ փունջ մանուշակ, նուր[6] ես, հո՛գիս,
Մոտդ նստողը կվառվի, էդ նազի տեր որ ես, հո՛գիս,
Սայաթ-Նովեն դեռ չի մեռել, ինչո՞ւ դու տխուր ե՛ս, հո՛գիս,
Թող ես մեռնեմ, դո՛ւ ողջ մնաս, գերեզմանս վա՛ղ տես, գո՛զալ:
|
