Գիշերվա ճամփան այնպես քաղցր է՝
երբ տեղ ես հասնում բացվող լույսի հետ
եւ շահում ես օր։
Այդպես հասա ես.
ու հանկարծ տեսա, որ ինձ հետ չես դու,
ու հանկարծ տեսա, որ քեզ հետ չեմ ես,
ու լույսդ չկա օրվա լույսի մեջ։
Ես հավաքում եմ սարերի չոր խոտ,
ապա՝ վառում եմ
(խոտի կրակը մարմանդ է լինում),
վերհիշում այդպես քո ժպիտները՝
հայացքս պահած հրախաղերին։
Ես բարձրանում եմ այն աղբյուրի մոտ,
որտեղից միայն հավքն է ջուր խմել,
եւ իմ հայացքը սուզած ակի մեջ՝
տեսնում եմ ցավը
այն ակունքների,
որտեղից առուն ծովին չհասավ։
Ես ներծծում եմ մարմնի մեջ իմ
ձայնդ,
խոսքերդ,
որ դեռ մնում են՝ թափանցիկ ու տաք,
քան թե անձրեւը ամառվա շեմին։
Ես խոնարհվում եմ քո հուշի վրա
ու հեռանում եմ,
թողնում-գնում եմ...
Եվ միշտ թվում է, այնպես է թվում,
թե հետեւում է ինձ ինչ-որ կրակ,
թե հետեւում է ինձ ինչ-որ աղբյուր,
եւ՝ ինչ-որ անձրեւ,
որ ուր - որ է ինձ ճամփիս կբռնի։
