Ավլուկ

Վարդան Հակոբյան

ԱՎԼՈՒԿ

Մայրիկիս եփած ավլուկն ուրիշ է։
Սարի ավլուկը... խաղում - խայտում է
                                ու ալիքվում է
երեսով երկնի կապույտին քսվող
խոտ ու ծաղկունքի կանաչ հոսքի մեջ։
Եվ կանաչներում՝
                  փափուկ, ծնկահաս,
փեշը հավաքած արծաթ գոտու տակ,
ոտքերը՝ ցողոտ,
փեշերը՝ շողոտ,
մայրիկս, ահա, ավլուկ է քաղում,
ապա նստում է կակաչների մոտ
ու ծամ-ծամ հյուսում,
որ բերի մեր տան օճորքից կախի
եւ գերանները «դառնան ծամավոր»...
Մայրիկիս եփած ավլուկն ուրիշ է...
Մեր հանդի բույրը, սույլը ջրերի -
անվերջ չհոգնող իմ ոտքերի տակ
                կայծակ են դառնում
ճանապարհները,
աչքերիս առաջ լեռներ են հառնում,
եւ` մորս ջահել,
ոսկի օրերը...
Ես երազներ եմ քաղում սարերից,
որ ավլուկի հետ մայրիկս հյուսի,
բայց ահա գալիս,
որտեղից-որտեղ,
պատանեկությունս տանում է քամին.
ու չեմ էլ հիշում՝ ավլուկի հյուսից
սերս ոնց անցավ աղջկա ծամին...
Մայրիկիս եփած ավլուկն ուրիշ է։
- Էլի եմ ուզում, էլ չկա՞, մայրիկ։
- Մայրիկ, ինձ էլ տուր։
- Որքան համեղ է...
Եվ քույր ու եղբայր՝ երկու աչք դառած,
կրկին մայրիկի աչքին ենք նայում,
պղնձե փոքրիկ, փոքրիկ ամանում
թե մնացել էր կես շերեփ անգամ՝
որպես բաժինն իր,
                  նա տալիս է մեզ...
Խինդն ու բերկրանքն էլ մայրս բաժանում,
իր համար դարձյալ ոչինչ չի պահում...
Մեզ տվածով է մայրս գոհանում։
Մայրիկիս եփած ավլուկն ուրիշ է։
Իսկ ձագուկներիս համար ավլուկն՝ ի՞նչ,
երբ մեր ձորերի համը չգիտեն,
երբ սար չեն գնում
եւ չեմ մտնում արտ՝ կակաչ քաղելու,
կակաչի ալով սիրտ ողողելու...
Որքան արագ են տարիներն անցնում.
թե ձիավոր էլ դառնար՝ չէր հասնի
իմ մանկությունը.
ու մնաց այնտեղ՝ սարերից այն կողմ,
ու մնաց այնտեղ՝ ձորերից այն կողմ,
կանաչ ավլու՜կ է իմ մանկությունը...
- Էլ չկա՞, մայրիկ, էլի եմ ուզում...