Աշխատանքի հսկա բանակների հանդեպ
Նա իր հսկա ու սև վիշկաներն էր սրում —
Բայց փոթորիկն անցավ, տիեզերքնե՜ր քանդեց —
Ու կանգնել է հիմա նա, կարմրավառ ու վես,
Դրոշակի նման — ու նայում է հեռուն․․․
Եվ հիմա՛ էլ, ինչպես այն օրերում մռայլ,
Հողի ահեղ ճնշման ու ծանրության ներքո
Ոսկին տնքում է սև կապանքներից իրա,
Ուզում է վե՜ր ելնել հաղթանակի երգով։
Տիեզերքներ շինող հսկաների նման,
Մի մութ կամքով երկրի զնդանները բերված —
Երկրի խորքում հիմա
Հռնդում են նավթի վուլկանները գերված։
Վրնջում են, ցնդած նժույգների նման,
Ահեղ ցնցում են սև գլուխները գազե —
Ուզում են դո՜ւրս թռչել ու արշավել հիմա
Քաղաքներից—քաղաք ու եզերքից—եզերք...
— Հանե՜ք նրանց հիմա,
Հանե՜ք նրանց երկրի զնդաններից մռայլ,—
Եվ թող վառվե՛ն նրանք, արևների նման,
Խավարներում կորած քաղաքների վրա․
Նորի՜ց նրանք թող՝ մութ զնդաններից ելած՝
Կայարանում կանգնած գնացքներին լծվեն,
Մեքենաներ շարժեն,
Տարիների թողած հոգնությունը լվան
Եվ այգերի՜ նման հոգիներում բացվեն։
Ոսկի՜ն, կարմիր Ոսկին
Թող հորդահոս հոսի —
