Փայտահատ Մոսին
Կացինը ուսին
Մտավ անտառ:
— Հո՜գիս, — ասավ նրան մի ծառ,—
Դալար մնան քո կոները,
Կացինըդ ա՜ռ, էս ծառերը
Իմ բոլորից ջարդի՜ր զատ-զատ,
Ինձ չեն թողնում բուսնեմ ազատ,
Տես՝ կապել են գլխիս կամար,
Արև չկա խեղճիս համար,
Էս մթան մեջ խոնավ, նեխված,
Արմատներիս տեղը նեղված,
Ինչպես կարող եմ զորանալ,
Շրջակայքի զարդը դառնալ:
Կացինն առավ փայտահատ Մոսին,
Հա՜ էս ծառին, հա՜ էն մյուսին,
Ծառի շուրջը լայն ու արձակ
Մի տեղ բացեց, շատ ընդարձակ:
Բայց խնդումը շատ չտևեց,
Էն լավ օրին վատն հետևեց.
Հա՜ արևը ծառը մրկեց.
Հա՜ կարկուտը ճյուղքին զարկեց,
Ու մի օր էլ քամին սաստիկ
Կոտրեց ծառը չարաբաստիկ:
