Օդը վարակվեց տերեւի դողով,
եւ կուրծքն աղջկա
այնքան աննշան ու քիչ էր բացված,
որ չերեւացող կրծքակալի տակ
մի կերպ սողոսկած հայացքս արդեն
չի կարողանում՝
ոչ այն է... դուրս գա,
ոչ այն է... սուզվի։
Սակայն այդքանն էլ բավական է, որ
ամառը դառնա ամառ ավելի։
Տեսնես ծառերը
ունենու՞մ են իմ զգացումը այս,
երբ խենթանում են ինչ-որ պահերի,
տեսնես գետերը
ունենո՞ւմ են իմ զգացումը այս,
երբ ուշանում է... ուշանում է այն,
առանց որի ես
ծմակում կանգնած մի բուսաչոր եմ։
Իսկ աղջիկն, ահա, դեռ ծիծաղում է։
Ես մոտենում եմ,
եւ օդը որտեղ դողում է նրա
շնչից բռնկված,
հենց այնտեղ շունչս ուզում է հատվել։
Բայց իրականում
այդ շնչով է իմ շունչը տեղ գալիս։
Տերեւի դողը դողոցք է դարձել
եւ ահա օդը կոկորդ է այրում.
Թողնում եմ, որ իմ չպահվող ձեռքը
թեթեւ-աննկատ
ձեռքին մոտենա՝ գգվելու նման։
Ու ես լցվում եմ վաղուց չջրված
մարգերի հանգույն,
ճեղքերս կամաց իրար են գալիս՝
երկրագունդը
փրկելով երկու մասի կիսվելուց։
ՈՒ աղջիկն իրեն պահում է այնպես,
իբրեւ չի զգում,
որ ինքը արդեն ըմպվում է անհագ
մարմնիս բոլոր, բոլոր մասերով։
Տանջանքն էլ, ինչ խոսք,
երեւի ունի երանությունն իր։
Սա էլ որերորդ ամառվա շոգն է,
որ կրկնվում է մեր մեջ, մեր ներսում.
տերեւն ափսոս է՝
դողը վերցնենք,
ծառն էլ ափսոս է, չի կարող խոսել։
Եվ օդը շատ է ուզում, որ շնչվի։
Աղջկա ձեռքը ափիս մեջ առնում
եւ ներս եմ մտնում
երկնի դռներով,-
հարսնաոտքի տակ ջարդվող ափսեն էլ
թող լինի ճերմակ լիալուսինը։
Մի մրջյուն ելնում ծառի դողն ի վեր,
հողից մինչ աստղեր
օրհնաբանում է ինձ՝ խոհակցին իր,
եւ օգնում է ինձ, որ տեղավորվեմ
այնտեղ,
իր կողքին՝
տերեւի
դողում։
