Եղե՜լ է երբ, որ քո մտքում հուրհուրացող խոհ մի խոր

ԺԱ

Զգում ես, որ անհուն ու խոր ինչպես մի հանք անսպառ,
Բացվում է հար, ահով, դժվար, ու խորանում քո ոգին.
Դեռ ի՜նչ գանձեր — անհուն, անծիր — պիտի հանես

դու աշխարհ,

Եթե անդուլ կյանքիդ վրա անդուռ գիշեր չչոքի։—