Երանի անչար այն բանաստեղծին…
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
Երանի անչար այն բանաստեղծին…
Երանի՜ անչար այն բանաստեղծին,
Ում մաղձն է սակա՜վ, զգացումը— լի՜.
Ողջագուրո՜ւմ են նրան սըրտագին
Բարեկամները խաղաղ արվեստի։
Ամբոխի միջում նրա ականջին
Անվերջ հասնում է շոյիչ համակրանք.
Օ՛տար է նրան կասկածանք ներքին—
Ստեղծագործ ոգու այդ խորի՜ն տանջանք։
Անձնատուր անփույթ և հանգիստ կյանքին,
Խըստաշունչ, հեգնող նա երգն ատելով,
Խո՜ր տիրանում է ամբոխի սըրտին
Իր խաղաղասեր, շոյիչ քընարով։
Զմայլվո՜ւմ, տարվո՜ւմ են նրա մեծ խելքից,
Չունի՜ նա նեղիչ, չունի՜ բամբասող.
Եվ նրան մարդիկ ժամանակակից
Մահից առաջ են պատրաստում կոթող…
Բայց վա՜յ այն երգչին, որ քաջ, անվեհեր
Հանդես է հանում ազնիվ հանճարով
Ամբոխի ախտե՜ր ու մոլություննե՜ր—
Բախտն է դեպի նա անգութ, անգորով։
Կըրծքում սընուցած սերմն ատելության,
Զինված հեգնանքով, ծաղըր—շըրթունքին,
Նա միշտ անցնում է տատասկոտ ճամփան՝
Իր պատուհասող քընարը ձեռքին։
Եվ մատնված անզուսպ, չար պարսավանքի,
Նա դըրվատներին ականջ է դընում
Ո՛չ անուշ խոսքում փառքի ու գովքի,
Այլ գոռ ու վայրագ աղաղակներում։
Վառ ցընորներին իր վսեմ կոչման
Ե՛վ հավատալով, և՛ կասկածելով,
Նա կյանքում սեր է քարոզում մարդկան,
Քարոզում ժըխտիչ, հակաճառ լեզվով։
Եվ նրա խոսքի ամեն մի հընչյուն
Ծընում է անհաշտ թըշնամիք դաժան՝
Թե՛ դատարկամիտ, թե՛ խել, թե՛ գիտուն—
Ամե՜նքն էլ պատրաստ խաչելու նրան։
Անե՜ծք են թափում չորս կողմից վըրան…
Բայց մարդիկ նրա մահը տեսնելով,
Ի՜նչեր նա արեց—ա՜յնժամ կիմանան,
Եվ ի՜նչպես սիրեց—նա միշտ ատելով։