Պատուհաններ չկան, պատուհաններն իրենց միջից
ստեղծում են բանտարկյալները։ Այն ամենում, ինչ եղել է
իմ ու քո միջեւ, ամենագեղեցիկը,
անկասկած, մեր
բաժանումը չէր։ Երգը հոսում է անխաղաղ եւ նրա հետ՝ գետը։
Ես հիմա դարձել եմ թեթեւ այնքան, որ ամեն գիշեր երազներ
եմ բերում, թողնում քո աչքերին ու գնում այնպես, որ չես արթնանում։ Իսկ
մատներս մերկ մարմնիդ վրա ճանաչում են
շարժումներն այն
աստղերի, որ աչքերս երբեք չեն տեսնելու։ Քուն թե արթմնի։
Ես չեմ փնտրում որեւէ մեկին, որ դու չես։ Ասում են՝
Վեներայի տաճարում մի կանթեղ կա, որ ոչ քամին, ոչ էլ
ջուրը չեն կարողանում մարել, իսկ
Պոլանտի լապտերը
վառվում է ուղիղ 2000 տարի։ Ձեռքիս բաժակն է Գրաալի։
Ես քեզ կորցրել եմ այն
ժամանակ, երբ սկսել եմ չորոնել։
Երբ խոսում ես՝ ձայնդ ձեռքից թռած
թռչուն է։ Արթուն եղիր, որ աչքերդ դառնան
շարունակությունն
օրվա։ Ոտաբոբիկ
կանգնիր կանաչներում եւ թող խոտերը վերածվեն
թալիսմանների։
Թռչնի երգը դուրս է հրում մթանը։ Եվ ես առաջնորդվում եմ մի
գաղտնիքով, որ ինքս դեռ չեմ բացել, իսկ եթե բացեմ,
գուցե եւ
չառաջնորդվեմ նրանով։ Ճիչը չասված բառերից է ծնվում։
Ազատությունը զգացում է, կարող է
մարդ բանտում ազատ լինել, իսկ ազատության մեջ՝
բանտում։
Պատուհաններ չկան, պատուհաններն իրենց միջից
ստեղծում են բանաստեղծները։ Իսկ հեռուն այն վայրն է, ուր
հանդիպում են բոլոր բաժանվածները։ Ամպերը շարժվում են
ծարավ ծաղիկների շուրթերին, եւ
իրենք իրենց փնտրելու մեկնած առուներն այլեւս չեն վերադառնում։
