Երբ քեզ տեսա, ուշացած առուն երիտասարդ մի հավքի
ջուր էր տալիս, հեռացող արեւի ցոլքերը քեզ խփում էին
բավականին թեք, ցրված վարսերիդ ցորնագույն հրդեհում
դեմքդ մի քիչ քոնը չէր, ստվերները սկսել էին, իրար հերթ
չտալով, դուրս հորդալ թաքստոցներից, մի շնիկ հաչում էր մի ծղրիդի վրա։
Դու գնում էիր, բայց ամենեւին ճանապարհ չկար քո ոտքերի տակ,
եւ տեսնում էի, թե տերեւները ինչպես էին շնչում կապույտը,
թե ինչպես ոչինչ չէր ուզում երգել լռակյաց քամին, թե ոնց էր ճյուղին
նստած մի բու պահը չտեսնելուն տալիս՝ կուրություն խաղալով,
թեկուզ խավար էր, եւ ոնց էր ծաղիկն ինքն իրեն պարզել անհայտին։
Երբ դու նայում էիր, եկեղեցի կար մոտիկ, պատերը խունկ էին ծխում,
քիչ հեռվում ինչ որ մեկը չէր երեւում, սակայն քանի որ մութի մեջ
երգում էր կիսաձայն, ուրեմն պիտի որ անպայման տխուր եղած լիներ,
եւ իրիկվա զանգակների ձայնը, որ մանանա էր փռում ամենուրեք,
յուրաքանչյուրին, առանձին-առանձին, ասում էր բոլորովին մի ուրիշ բան։
Ես եկա քեզ մոտ, հիշո՞ւմ ես, մի փետուր ծառի շուրջ դողում էր
անքամի, անսփոփ խոտերին ճնշում էր նրանց վրա փռված ինչ-որ ստվեր,
լույսի սխալ ընկած մի փունջ աղբյուրի ակում վետվետում էր,
ճամփեզրի տան պատուհանից կնոջական մի քրքիջ թոնրապողեր էր ցրում
խենթ խավարում եւ ոչ ոք ճանապարհ չուներ, թեեւ բոլորը գնում էին։
